[English below]
In mijn teams behandelen we elkaar als gelijken. Thuis krijgen mijn kinderen (jongen en meisje)
gelijke behandeling en mijn vrouw en ik zijn gelijken. In mijn beleving zijn we in mijn wereld allemaal gelijk. Natuurlijk zijn er verschillen. Ik vertel mijn zoon gedetailleerder hoe mannen met elkaar omgaan en vertel mijn dochter net wat vaker dat ze voorzichtig moet zijn. Daarnaast kan ik niet ontkennen dan thuis bepaalde taken toch wat vaker door mijn vrouw worden opgepakt dan door mij, maar we hebben afgesproken dat ze mij daarop mag aanspreken, omdat ik in essentie vind dat we gelijk zijn en dezelfde rechten en plichten hebben, ook in het huishouden. Maar voordat we echt afdwalen; ik vind mijzelf een voorbeeld van ‘iedereen is gelijk’.
Toch moest ik onlangs tot de conclusie komen dat mijn ‘houding tot anderen’ toch niet zo neutraal is als ik dacht. Door een aantal keuzes die ik onlangs heb gemaakt, ging ik mijn werk bij de klant overdragen aan een collega. In een overdrachtsdocument had ik beschreven wat er overgedragen moest worden en aan de hand van de benodigde kwaliteiten zijn we (mijn manager en ik) op zoek gegaan naar een opvolger. Op basis van ons gezamenlijk inzicht hebben we profielen bekeken en
kwamen we tot een geschikte kandidaat. Mijn functie wordt overwegend door mannen uitgevoerd, maar ik geloof niet dat er een voorkeursgeslacht is voor deze functie. In de IT werken nog steeds meer mannen dan vrouwen, dus ik was eigenlijk wel blij dat mijn opvolger een vrouw was.
Samen met mijn manager hebben we de aanpak voor overdracht doorgesproken en ik zou eerst een telefoongesprek met de kandidaat (opvolger) hebben voordat we de kandidaat gingen voorstellen bij de klant. Aan het einde van de dag belde de kandidaat mij. Ik had haar aan de telefoon, maar er klopte iets niet. Ik kreeg hier een onprettig gevoel bij … de dame aan de lijn had een zware stem … eerst begreep ik niet wat er gebeurde, was dit de dame die mijn functie over ging nemen?
Dat eerste telefoongesprek ging inhoudelijk goed; het gesprek liep goed, de vragen die zij stelde
waren goed en haar antwoorden op mijn vragen waren ook goed. Het was eigenlijk een goed gesprek, waar ik normaal gesproken een goed gevoel aan over zou houden, maar nu niet. Wat was hier aan de hand? Wat is er met mij mis? Of is er toch iets met deze kandidaat? Gelukkig kunnen mijn vrouw en ik over dit soort onderwerpen goed met elkaar praten. We luisteren naar elkaar, geven elkaar af en toe een spiegel en laten onze mening horen. Hierdoor was ik in de gelegenheid om te sparren over het feit dat ik me waarschijnlijk onzeker voelde omdat de kandidaat een ‘translady’ was, zoals zij zichzelf noemde.
Ik had een paar dagen en een paar gesprekken met de kandidaat en met mijn vrouw voor nodig om tot het inzicht te komen dat de kandidaat een perfecte match was om mijn functie over te nemen. Haar aanpak was net anders dan die van mij (verfrissend) en zij had ervaring met onderwerpen die de
klant echt verder zouden helpen. Na een paar ‘live’ ontmoetingen, werd ik steeds gelukkiger met mijn opvolgster. Ik ben trots dat we zo’n kanjer in ons bedrijf hebben die de klant nog meer gaat brengen dan ik de afgelopen tijd heb gedaan. De perfecte match!
Waar ik nu allen nog mee zit is dat ik in het begin zo ‘onzeker’ was over de geschiktheid van de
kandidaat, alleen maar omdat de vrouw die ik aan de lijn had een mannenstem had. Ik vind mijzelf
bekrompen dat ik twijfelde aan de geschiktheid van deze persoon. Aan de andere kant vergeef ik het mijzelf en zie dit als een leermoment: ik ben nog niet zo ver als ik dacht dat ik was op het gebied van Diversity.
In mijn werkleven heb ik gewerkt met veel diversiteit; verschillende nationaliteiten, etniciteit en talen, jongens, meisjes en wat er tussenin zit, oud, jong, progressief, conservatief, gestudeerd of van school gestuurd, gelovig, vaag, regelgedreven, directief, passief, lopend, rijdend, hinkelend en met al deze mensen heb ik fantastisch samengewerkt. Als dat soms niet lukte, dan lag dat meer aan mij dan aan de ander.
Ik zou bijna zeggen, ga voor diversiteit en neem geen oude witte mannen meer aan … maar waar moet ik dan straks naartoe? 🙂
Diversity rules! En ik doe mijn best om daar van te genieten.
PS: Ik heb dit artikel vanuit mijn hart geschreven om lezers te helpen bij hun reis naar meer
diversiteit. Ik schrijf vanuit mijn eigen beleving en met af en toe wat humor. Als ik jou daarmee
geïnspireerd heb, dan is mijn doel bereikt. Mocht ik op een of andere manier iemand gekwetst
hebben met dit artikel, omdat ik iets onhandig heb opgeschreven, laat me dan weten waar ik kan
verbeteren.
[English]
Diversity, I’m not there yet…
In my teams, we treat each other as equals. At home my children (boy and girl) are treated equally
and my wife and I are equals. In my experience, in my world we are all equal. Of course there are
differences. I tell my son in more detail how men treat each other and I tell my daughter just a little
more often that she should be careful. In addition, I cannot deny that certain tasks at home are taken up by my wife more often than by me, but we have agreed that she may address me about this, because I essentially believe that we are equal and have the same rights and obligations, also in the
household. But before we really digress; I consider myself an example of ‘everyone is equal’.
However, recently I had to come to the conclusion that my ‘attitude towards others’ is not as neutral as I thought. Due to a number of choices I made recently, I had to handover my work at the client to a colleague. In a handover document I had described what had to be transferred and on the basis of
the required qualities we (my manager and I) started looking for a successor. Based on our joint insight, we looked at profiles and came up with a suitable candidate. My position is predominantly performed by men, but I do not believe there is a preferred gender for this position. There are still more men than women working in IT, so I was actually happy that the candidate was a woman.
We discussed the transfer approach with my manager and I would first have a telephone conversation with the candidate (successor) before introducing the candidate to the client. At the end of the day, the candidate called me. I had her on the phone, but something wasn’t right. I got an unpleasant
feeling about this… the lady on the line had a deep voice… at first I didn’t understand what was
happening, was this the lady who was going to take over my position?!
That first telephone conversation went well in terms of content; the conversation went well, the
questions she asked were good and the answers to my questions were also good. It was actually a
good conversation, which normally would give me a good feeling in conversations, but not now. What was going on here? What’s wrong with me? Or is there something wrong with this candidate?
Fortunately, my wife and I can talk about these kinds of topics well. We listen to each other,
occasionally give each other a mirror and express our opinion. This gave me the opportunity to spar about the fact that I probably felt insecure because the candidate was a “translady”, as she called it herself.
It took me a few days and a few conversations with the candidate and with my wife to understand
that the candidate was a perfect fit to take over my position. It was just me feeling strange. Her
approach was slightly different from mine (refreshing) and she had experience with topics that could really help the client. After a few live conversations, I am increasingly happy with my successor. I am proud that we have such a champ in our company who will bring the client even more than I have
recently. The perfect match!
The only thing that still bothers me now is that I was so “insecure” about the suitability of the person in the beginning, just because the woman I spoke to had a male voice. I consider myself narrow-minded for doubting the suitability of this person. On the other hand, I forgive myself and see this as
a learning moment: I’m not as far as I thought I was in terms of Diversity.
In my work life I have worked with a lot of diversity; different nationalities, ethnicities and languages, boys, girls and everything in between, old, young, progressive, conservative, educated or expelled, religious, vague, rule driven, directive, passive, walking, driving, skipping and with like these people I have worked wonderfully together. If that sometimes didn’t work, then it was more my fault than the
other’s.
I would almost say, go for diversity and don’t hire old white men anymore … but where should I go then? 🙂
Diversity rules! And I do my best to enjoy that.
PS: I wrote this article from the heart to help readers on their journey to greater diversity. I write from my own experience and with an occasional sense of humor. If I have inspired you with that, then my goal has been achieved. If I have somehow offended anyone with this article because I wrote something clumsily, please let me know where I can improve.
